Akhisar ilçesinde bulunan arkeoloji ve etnografya müzesidir. Ağırlıklı olarak Akhisar ve çevresinden ele geçen eserlerin sergilenir.
Açılış/Kapanış Saatleri: 08:00 - 19:00
Pazartesi günleri kapalıdır. Müze kart geçerlidir.
Adres: Paşa, 19. Sk. No:110, 45200 Akhisar / Manisa
Kalıp Yapımı Kandil Üretimi
Kalıp yapımı kandil üretmek için önce patris adı verilen kil ya da ahşaptan pozitif model hazırlanırdı. Dekoratif unsurlar bu modele kabartma olarak işlenirdi. Partisin alt ya da üst kısmı belli kalınlıkla kille kaplanır ve kurumaya bırakılırdı. Yeterince kuruyan alt ve üst yarı kalıpları patrisin üzerinden alınır ve pişirilirdi.
Roma Döneminde kil kalıpların dışında alçı kalıpların da kullanıldığı bilinmektedir; ancak kurutulduktan sonra kullanılan alçı kalıpları kil kalıplara oranla daha dayanıksızdır. Kandil kalıpları defalarca kullanıldığı için dekorasyon netliği de kullanım oranına göre azalmaktaydı.
Kalıpla kandil üretiminde iki yöntem uygulanmaktaydı; ıslak kil alt ve üst kandil kalıbının içine elle yayılmakta ve iki kalıp birleştirilerek kalıp içindeki kandil kurumaya bırakılırdı. Yeterince kuruduktan sonra kandil kalıptan çıkarılarak ıslak kille gerekli birleşmeler yapılmakta ya da fazlalıklar temizlenmekteydi. Diğer yöntemde ise kandille ait alt ve üst kısımların ayrı kalıplarda kuruması sağlanmakta ve sonradan alt ve üst kısımlar ıslak kil yardımıyla birleştirilmekteydi. Yeterince kuruyan kandiller astarlama ve sırlama işlemine tabi tutulurdu. Astarlama oldukça sulandırılmış kilin fırça ile kap yüzeyine sürülmesi, kabın üzerine akıtılması ya da kandilin sulu kile daldırılması işlemidir. Sırlama ise ince kumun yüksek ısıda eriyik haline dönüştürülmesidir. Sırlamanın amacı kandil içindeki yakıtın dışarıya fitil, keten, papitüs, sığır kuyruğu, kenevir gibi bitkiler ya da işlenmemiş yünden elde edilirdi. Kandilin başlıca yakıtı zeytinyağı olmuştur.
Figürinler
Pişmiş toprak, taş, maden, kemik ve ahşap gibi çeşitli malzemelerle yapılmış küçük boyutlu heykellere figürün denir. En erken örnekleri günümüzden yaklaşık 35 bin öncesine (Üst-Paleolitik) kadar inen figürinlerin yaygınlaşması Neolitik Çağ’a (MÖ 10.000-5.500) olmuştur. Tüm canlılığın ve doğanın yaratıcısı olduğuna inanılan Ana Tanrıça’nın bereketi simgeleyen abartılı ucuvlarıyla betimlendiği pişmiş topraktan figürinler, Neolitik ve Kalkolitik Çağ’da oldukça yaygındır.
Geometrik Dönemde, silindirik yapılan figürin gövdeleri çarkta şekillendirilmekte, el, kol, baş gibi uzuvlar sonradan eklenmeydi. Kaplarda olduğu gibi geometrik desenlerle d boyanmaktaydı. Arkaik Dönemden itibaren ilk kez kalıp kullanılmaya başlanmış, kalıptan seri imalata Helenistik Dönemde geçilmiştir. Pişmiş toprak figürinlerin başlangıçta içleri doluydu. Klasik dönemden itibaren iki parçalı kalıptan ve içleri boş olarak üretilmeye başlanan figürinler Helenistik ve Roma Döneminde endüstri haline gelmiştir. Fırınlama aşamasın buharın çıkması için figürinin sırt kısmına ya da kaide altına buhar deliği yapılmıştır. Fırınlandıktan sonra oyuncak, süs ve eşya apliği amaçlı da kullanılmıştır. Çoğunlukla tanrı ve tabrıça, kadın ve erkek figürinleri, mitolojik tasvirler, hayvan figürinleri üretilmiştir.
Yortan Mezarlığı ve Yortan Kültürü
Yortan, Kuzeybatı Anadolu’nun en önemli Erken Tunç Çağı mezarlıklarından biridir. Bu prehistorik merkez, Manisa ilinde, Akhisar’ın 24 km kuzeybatısında, Karakurt’un 3 km kuzeyinde yer almaktadır. Burada 1900 yılında Fransız P. Gaudin kazıya başlamış ve 1901 yılında V. Chapot devam etmiştir. Bazı buluntuları Erken Tunç Çağı I. (MÖ 3000-2700) ve III. (MÖ 2400-1800) evresinde tarihlenir. Yortan’da yapılan kazılarda taş sanduka bir mezar dışında 100’den fazla küp mezar (pithos) açılmıştır. Ölü gömme adetlerinin ötesinde Yortan Kültürü’nü oluşturan en önemli unsur, mezarlara bırakılan armağanlarıdır. Özellikle kendine özgü form ve bezemesiyle seramikler “Yortan Kültürü” tanımının oluşmasının sebebidir. Bu kültür Kuzeybatı Anadolu’da geniş bir alana yayılmıştır.
Kommentare